تو طول سریال هی میگفتن لی رائل عاشق اون مرده(شوهر زنه)هست.ولی من اصلا حس نمیکردم یعنی از چشمها و رفتارهای مرده عشق به رائل معلوم بود ولی برعکسش نه😕

منو افرادی که میشناسنم میدونن عاشق ژانر انتقامی عاشقانه هستم اونم به طرز فجیع ولی با دیدن قسمت یک این سریال حس خوبی از بعد خیانتیش نگرفتم من میترسمم از اثار ریز این عادی سازی ها میترسم به عادت کردن و حس بد پیدا نکردن به این قضایا .. اولا که الان با دیدن قسمت اول سوالم اینه ایا واقعا زنه هم شوهر داره یا جزنقششه و اون بچه واقعا بچشه؟؟

اگراینا واقعی باشن که واقعا دست مریزاد بشدت عشقی که شکل بگیره برام رو اعصاب میره حداقل اگر مرد فقط متاهل بود کمتر ازار دهنده بود چون مردا نسبتا به سیستم چند همسری عادت دارند و با وجود نکوهش خیانت مردا اما حال بهم زنیش برام کمتر زناست
وحتی اگرم سو یه جی اینجا مجرده بازم وایب خوبی نگرفتم چون اولا این نوع عشق انتقامی بهم حال نمیده چون وقتی انتقام حال میده که خود طرفیکه بلا سرت اورده رو عاشقش شی دوما کلا دوست ندارم زشتی خیانت حتی تو فیلم برام از بین بره ببین بعضی فیلماااا واقعا خیانتیو که نشون میدن در نهی و زیر سوال بردن اون خیانته مثل اجوشی من اما اینجا قرار از دل یه خیانت یه عشق جذاب بوجود بیاد وایناست که بدددههه ایناست که کارای زشتو واسمون وسوسه انگیز میکنه
من از اثار نا خود اگاهش روی روحم میترسم میترسم یه موقع به خودم بیام و جوری همین ریز ریز عوامل که فکر میکنیمم میتونیم فیلمو از دنیای واقعی تمیز بدیم واثری نمیزاره بر تفکرمون همینا کاری بکنن که این خیانتا واسمون جذاب بشه هر چند بالا هم اشاره کردم با سریال های در نهی خیانت مثل اجوشی من که خیانتی بود اما پیامی پشت این خیانت بود که باعث میشد وایب بد نگیری و از اثارش روی روحت نترسی با اونا اکیم
خلاصه که ادمش نیستمم🥲🥲

این اولین باریه که یه سریال تو این سبک میبینم و اصولا سراغ این سبک سریالا نمیام چون 99 درصد مقوله خیانتو دارن، برای منم خیانت هیچ جوره توجیه پذیر نیست پس برای روان و باور خودم ارزش قائلم و نمیخوام اجازه بدم تفکر و نظر دیگه ای باعث بشه تو این موضوع شک کنم
قطعا هر ادمی برای هر کاری دلیلی داره که به اندازه کافی برای خودش قانع کننده است و ما حق نداریم اون ادمو قضاوت کنیم. کسی که خیانت میکنه هم دلایل محکم و قانع کننده خودشو داره، نمیخوام بگم کارش درسته، حرفم اینه درک میکنم ادم ها راه هایی رو میرن که درست نیستن اما توی دنیای خودِ خودشون اون تنها راه ممکنه
و درسته که درک میکنم اما حق نمیدم و توی دنیای خودِ خودم هرگز نمیتونم خیانت رو بپذیرم
توی سریال هم همینطور من نتونستم خیانت کانگ یون گیوم رو بپذیرم با اینکه هزاران دلیل داشت و هزاران بار یکی دم گوشم میگفت حق داره
ولی راه درست این بود اول از زنش جدا بشه، بعد
اگه واقعا عشق باشه صبر کردن کاری نداره
ولی خب روند داستان اینطوری بود که اغوا میشه و باید خیانت رو انجام میداد پس زیاد سخت نگیریم ولی خیانتش رو هم توجیه و پاک نکنیم
از اونورم که رائل داستانش مشخص بود از اول نقشه داشت و حتی شوهرشم فقط وسیله ای بود که بتونه به شرکت و اون مدرسه و یون گیوم وصل بشه. پس اصلا سراغ خیانت رائل نمیریم

با همه ی اینها من رابطه و عشقی که بین رائل و یون گیوم شکل گرفت رو عمیقا دوست داشتم، جفتشون دردهای مشترک داشتن و کنار هم مرهم خوبی برای هم بودن کاش همونطور که رائل گفت اتفاقی همو ملاقات میکردن و سرنوشت دیگه ای رقم میزدن

سریال یسری ضعف ها داشت، بی نقص نبود، فیلمنامه خیلی بهتر میتونست باشه بخصوص پایان بندی، استایل و ارایش ها گاهی خیلی اغراق امیز میشد بنظرم در همون حد ابتدای سریال خوب بود ولی یهو طراح لباس شیفت کرد رو استایل هایی که مناسب مراسم مدلینگ و برندها و این داستاناست
حس کردم میخواست نشون بده شخصیت رائل دیگه محافظه کار نیست و هیولای درونی خودشو میخواد نشون همه بده، اما بازم میتونست یکم استایل های مناسب تری طراحی کنه

در مورد پایان بندی، مرگ یون گیوم کاملا منطقی و لازم بود اما نحوه مردنش واقعا احمقانه بود
از ابتدا داستان میدونستم شهید میشه ولی خب فکر میکردم به دست زنش میمیره حتی تا لحظه اخر انتظار داشتم زنش اون تفنگ شکاری رو دربیاره و به لی رائل شلیک کنه یون گیوم بپره وسط تیر بخوره بمیره
یعنی یه همچین مرگ کلیشه ای و خنده داری رو انتظار داشتمااا ولی اینکه زرتی با ماشین بره ته دره رو نه خدایی
اما مرگش منظقی بود چون واقعا جای پایان خوش نداشتن، با خیانتشون درد و رنج زیادی رو به بقیه تحمیل کرده بودن و یه پایان خوب براشون کل عدالت سریالو میبرد زیر سوال

در مورد بازیگر کاراکتر یون گیوم هم، من اولین باره این بازیگرو میبینم و خب تو این نقش خوب بود واقعا
یه عده تو کامنتا گفتن عصا قورت داده، چوب خشک و ….
عزیزان هر کاراکتری یک هویت داره، یسری ویژگی ها و خصوصیات که اون کارکتر رو از بقیه جدا میکنه مثل دنیای واقعی
شخصیت یون گیوم یه شخصیت کاملا درونگرا بود، مردی که ارومه و همه چی رو توی خودش میریزه و بروز احساساتش صفره، کنترل نسبتا بالایی روی خودش داره و به راحتی تحت تاثیر قرار نمیگره
خلاصه که یه مرد صد در صد درونگرا
و پارک بیونگ این نقشو واقعا خوب بازی کرد، کاراکترای درونگرا چون ابراز احساسات خاصی ندارن کل احساساتشون رو باید با نگاهشون نشون بدن و نگاه های یون گیوم واقعا عالی بود
خصوصا قسمتای اول که چشش دنبال رائل بود قشنگ تغییرات احساسیشو متوجه میشدی
(والا سر سریال هوا خوبه هم به کاراکتر اون سوپ که یه کارکتر وحشتناک درونگرا و ضربه خورده بود، میگفتن لال، میمره دو کلمه حرف بزنه، اه پسره چرا ماسته و ……
کلا درک کاراکترای درونگرا انگار برای مخاطب سخته، از طرفی هم یسری توی بازیگری یه بازگیر فقط دنبال جیغ و داد های زیادن، در صورتی که یه بازیگر خوب، بازیگریه که بتونه بدون دیالوگ و استفاده از حرکات فیزیکی و رفتارهای ناهنجار احساس کاراکترو به مخاطب منتقل کنه)

در مورد روند داستان هم بگم که من اولاش دوست داشتم رائل عاشق یون گیوم نشه و بی رحمانه اونو زیر پاش له کنه اما بعد که گذشت و شخصیت یون گیوم رو شناختم و اینکه نقشی نداشت توی نقشه های پدر زنش و بقیه، فهمیدم یه همچین بی رحمی در حقش نهایت بی انصافیه،
اما اگه یون گیوم هم شریک بود توی قتلا و کثافت کاریا اون موقع میشد که رائل لهش میکرد منِ بیننده هم کیف میکردم
اما خب این روند داستانی بهتر بود و از عشق بینشون لذت بردم البته فقط از عشقی که یون گیوم نسبت به رائل داشت، دیوانه وار دوستش داشت و کسی که تو این رابطه بیشتر عاشق بود یون گیوم بود
چون حتی از جونش هم بخاطر عشقی که داشت گذشت بعد از اونور رائل بعد از مرگ عشقش به پشمش نبود که اقا من بهش گفتم برو بمیر اینم رفت خودشو کشت که من به ارامش برسم
یذره ناراحتی سر این مورد نشون میدادی حداقل

و در مورد صحنه های+18، بنظرم صحنه های خاصی نداشت (والا صحنه ندیدید) من رو صحنه های باز حساسم، بنظرم اونقدر باز واقعا نیاز نیست و داستانو از لول اصلیش میاره پایین اما اینجا صحنه ها خوب و به جا بود کاملا بسته بودن و از یه حدی بیشتر پیش نمیرفت
صحنه خیانت سورا واقعا نیاز بود تا به اوج بدبختی و پستی این کاراکتر پی ببریم و بیشتر به رائل برای انتقام حق بدیم (البته بیشتر در اون جهت که خیانت یون گیوم رو توجیه پذیرتر کنه کاربرد داشت ولی خب)
صحنه ای هم که یون گیوم با تصور رائل رفت سراغ زنش هم خیلی نیاز بود، چون اینطوری فقط میشد متوجه احساسات وحشتناک درونی و درگیری هاش بشیم، اینکه چقدر رائل در وجودش نفوذ کرده
ولی صحنه رابطه رائل و شوهرش، من اولش اینطوری بودم که خب من جای طرف باشم بدتر زده میشم که، ولی بعد یادم افتاد یون گیوم یه مرده، نمیدونم مردا چه احساسی ممکنه داشته باشن ولی بنظرم وقتی سیگنال هایی بدنت دریافت میکنه و یجورایی نسبت به طرف مقابل جذب شدی، یه همچین نمایشی باعث میشه تا بیشتر و بیشتر بهش فکر کنی و تصورات دیگه ای بسازی که خود این تصورات درگیری های ذهنی و احساسیتو بیشتر تر میکنن