چیزی که راجع به داستانای ژاپنی دوست دارم، مخصوصا داستانایی که تم هیجانی و ترسناک دارن، مفهوم اساسی پشت داستانه. کلا تو داستانای ژاپنی چیزی بی معنی زیاد مطرح نمیشه و پشت هر داستانی مفهومی وجود داره که کنایه میزنه به یه وضع یا اپیدمی خاصی تو سطح جامعه خودشون یا کل دنیا.

با اینکه بخاطر اینکه داستانکمدی زامبی گونه است شروعش میکنی؛ اما داستان ماورای یه فیلم زامبی معمولیه. این فیلم بیشتر یه استعاره از دنیای امروزی بود. خیلیا زامبیا رو غیرواقعی و تخیلی میدونن و یه روزی بوجود اومدنشون رو غیر ممکن اما کافیه یه نگاهی به اطرافمون بندازیم. اون وقته که متوجه میشیم که سالیان ساله این ویروس زامبی تو همه دنیا پخش شده و آدما الان با مرده های متحرک فرقی ندارن.

آدمایی که از صبح تا شب و از شب تا صبح از یه روتین تکراری پیروی میکنن و روزها و شبهاشون رو مثل هم میگذرونن. آرزوهاشون پوچ و بی معنی شده چون برای رسیدن به هدفی که میخوان، مسیر روبه رو سخت تر از اونیه که رد شدن ازشو تحمل بکنن. همه آدما دنبال اینن که از راه فرعی و کوتاهتری به اون رویا برسن. پس سالیان سال تلاش میکنن. راههای مختلفو طی میکنن و وارد یه مسیر بدون پایان میشن که همینطور باید به رفتن ادامه بدن اما هیچ پایانی نداره. الان زندگی آدما شده بدنیا بیان، برن مدرسه، فارغ التصیل بشن، برن دانشگاه، یه کاری پیدا کنن، زندگی تشکیل بدن، بچه دار بشن و یه روزی هم بمیرن. در کل با وجود یه سری متغیرا، داستان زندگی همه آدما همینه. اما واقعا این روش درسته؟ این زندگی هستش که به عنوان یه آدم باید تجربه اش کنیم و بگذرونیم؟ زمان طلایی زندگیمون رو هدر بدیم که شاید اونقدر بدست بیاریم که یه روز خوشبخت باشیم؟

از لحاظ منطقی در نظر بگیریم، ما ها مجبوریم برای دووم آوردن تو این زندگی سگ دو بزنیم. به آکواریوم برگردیم. جایی که همه از سر ناچاری برای اینکه امنیت داشته باشن توش پناه گرفته بودن اما اونجا چه تفاوتی با یه زندان و اون آدما چه تفاوتی با زامبیا داشتن؟ اونا مجبور بودن بمونن. زندگی دست و پاشون رو بسته بود. اونا نمیتونستن از امنیت و آرامشی که حس میکردن بزنن و وارد یه مسیر ناشناخته و خطرناک بشن. ولی ماها مگه چقدر قراره زندگی کنیم که تمام مدت زندگیمونو برای کار و سگ دوزدن بذاریم تا بلکه یه روز خوشبخت باشیم؟ همونطور که یه خطر کوچیک موج بزرگی رو راه انداخت که کل آرامش آکواریومو از بین برد و نابودش کرد، چقدر قراره زنده بمونیم؟ ما ها که از روز مرگ یا از کارافتادگی و دلیلش خبر نداریم، شاید درست همون لحظه که حس میکنیم داریم به یه جایی میرسیم از پا دربیایم…

زندگی دو روزه یه شعار نیست. حقیقته. انسان بودن به جستجوی خودته. اینکه دنبال چیزی که هستی بری و کاری که میخوای رو انجام بدی تا بلکه یه روز بتونی به چیزی برسی که فقط خودتی که از پس انجام دادنش برمیای. غیر از تو کسی برای اون کار وجود نداره. هدف از انسان بودن هم همینه. آدما نباید چرخ دنده های یه بار مصرف ساعت جهانی باشن که با از بین رفتن اون چرخ دنده سریعا یکی دیگه رو جایزین میکنن. مصل قطعات ساعتی که فقط یکی ازش تو دنیا وجود داره، سعی کن که تک و با ارزش باشی. این به معنی شهرت والا نیست. چه تو یه محله کوچیک یا شهر بزرگ، جایگاهی که پیدا میکنی، تا وقتی تو رو خاص و تک بکنه، بهترین انتخابه.