طبق لیست صد سریال برتر چینی توی MDL، این سریال رتبه هفدهم رو داشت که من مدتیه طبق این لیست سریالامو میبینم. با سرعت لاک پشت البته…

این دومین سریالم از جانگ رویان بود. چیزی که راجع به این سریال جالبه اینه که بازیگرا، نویسنده و حتی یه سری مواردش مربوط به سریال لذت زندگی بودن. یعنی همون آدما و هم ن عوامل اینبار با یه سریال جدید که تقریبا داستانش همون بود. مهارت بازیگری جانگ رویان برای من از همون لذت زندگی ثابت شده است. مطمئنا بازیگر قابلیه که توانایی زیادی تو کارش داره و جزو معدود بازگیرایی به حساب میاد که تو سریالاش، صداشو دوبله نمیکنن. هردوتا سریالی که دیدم به شدت رو صدابرداریش کارکرده بودن و بازیگرا فوق العاده ظاهر شده بودن.

فیلمنامه تمیزی داشت. از اونا بود که یه شروع آروم داره و رفته رفته جذابیتش بیشتر میشه. من خودم تا قسمت چهارده زیاد حاضر به پشت سرهم دیدنش نبودم. حتی از قسمت هشتم فکر کنم یه فاصله دوماه افتاد تا بیام بقیه سریالو ببینم. اون هارده قسمت اول که بیشتر معرفی شخصیت بود، برام خسته کننده ظاهر شد. برعکس لذت زندگی که از همون اول تا آخر یه لحظه کشش داستانش رو از دست نداد و همیشه هیجانش رو حفظ کرد؛ اما از قسمت چهارده به بعد افتاد رو دور. شخصیت های اصلی واقعی که بیشتر تمرکز داستان روی اوناست، اومدن داخل میدون و سفر شو فنگ نیان برای رسیدن به شهر وودی شروع شد.

داستان راجع به پسر فرمانده ارتش لیانگ شمالی، قویترین ارتش کشور لیانگ بود که شوشیائو، فرمانده لشکر، به خونخواری و بی رحمی معروف بود. این فرمانده یه پسر عیاش داشت که قرار بود جانشین اون بشه و شایعه های بدی پشت سرش پخش میشد اما همه اینا دروغ بود. فنگ نیان برخلاف تمام شایعه ها، یه پسر کاملا باهوش بود که برای کمتر کردن حساسیت ملت روی خودش، به کمک پدرش این شایعه هارو پشت سرش راه انداخته بود تا بتونه بدون مشکلی از سمت خاندان سلطنتی، ارتشو به ارث ببره.

فیلمنامه جذابی داشت. شخصیت های این سریال همه باهوش و زیرک بودن و نقشه هایی میکشیدن که نقشه فرد مقابلشون رو به راحتی و فقط با یه حرف ساده، خنثی کنه. فنگ نیان میخواست به شهر وودی بره و در حالی که توی مسیر چیزهای مختلفی یاد میگرفت، دنبال حقایقی از مرگ مادرش باشه. فکرنکین یه سریال ماجراجویی ساده هستش! زیباترین قسمت فیلمنامه این بخشش بود که فنگ نیان قدم تو مسیری گذاشته بود که پدرش قدم به قدمش رو برنامه ریزی کرده بود. نه تنها این مغز ترسناک پدرش، ترسناکتر فنگ نیانی بود که بعد یه مدت حتی از پدرشم جلو زد و برنامه هایی میریخت که به مغز باباشم نمی رسید!

فضای داستان خیلی جذاب بود. این سریال با تمام فانتزی بودنش، به لطف جلوه های ویژه به شدت قوی و پرکیفیتش، فانتزی بود که انگار فانتزی نبود. انگار من داشتم یه سریال تاریخی میدیدم با این تفاوت که ت این دوران تاریخی واقعا چیزی به اسم جادو وجود داره! فضای سریال از همین لحاظ من رو یاد نیروانا درآتش مینداخت که اونم شبیه به این، یه فانتزی واقعی محور بود. این ترکیب انقدر حرفه ای و تمیز بود که میشه گفت برعکس لذت زندگی که بیشتر تو حال و هوای یه فانتزی تناسخی سیاسی با رگه کمدی بود، این سریال یه سیاسی تاریخی نسبتا دارک و درام، با یه طنز خفیف، توی دنیای بود که جادو وجود داشت.

شخصیت پردازی فنگ نیان دقیقا عین فان شیان لذت زندگی بود. با این تفاوت که فان شیان به شدت بی رحم بود. فنگ نیان شخصیت آرومتری نسبت به فان شیان داشت. فان شیان سعی میکرد زیاد به بقیه تکیه نکنه اما فنگ نیان خیلی وقتا تو سریال انگار یه پرنسس بود که ملت دورش کردن تا یهو یه خط رو صورتش نیفته. البته اینم در نظر بگیریم که برعکس فنگ نیان، فان شیان از همون چهار پنج سالگیش داشت آموزش میدید و حتی سمم رو بدنش تاثیری نمیذاشت. اون یه هیولا بود، فنگ نیانی که تو ناز و نعمت بزرگ شده، اصلا مثل فان شیان نیست. عاشق اون لعنتیم…

من بیشترین مشکلم تو این سریال با شخصیت اصلی زن بود. جیانگ نی خیلی خیلی بچه بود. یعنی کل سریال پر بود از دخترای مستقل و قوی که سینه میدادن جلو و یه مشت مردو حریف بودن، این وسط یه دختر بچه ننر داشتیم که فقط اخما و لب و لوچه اش تو هم بود. اصلا شخصیت پردازیشو دوست نداشتم. دختری که کشورش نابود شده، خاندانش جلوی چشمش کشته شدن، توی عمارت دشمنش داره ندیمگی میکنه، زیادی مثل بچه ها رفتار میکرد. استاد لی میگفت بیا بهت یاد بدم چطور از خودت مراقبت کنی این میگفت نوموخوام (خداشاهده همینطوری میگفت فقط چینی طورش و میخواستم پاشم همونجا جرش بدم) یه کوچولو این دختر وقار یه عضو سلطنتی و یه شاهزاده که میخواد کشورشو احسا کنه رو نداشت. حالا من نمیگم هرکول ورژن زن باشه؛ اما حداقل باید یکم مثل آدم بزرگا رفتار میکرد.

سر همین شخصیت پردازی رو اعصاب جیانگ نی، من نمیتونستم زیاد با عاشقانه سریال ارتباط برقرار کنم. رابطه دوستانه فنگ نیان با روباه سفید رو بیشتر دوست داشتم تا لاس زدنای این دوتا رو. یعنی داستان عشقیشون به تنهایی خیلی قشنگ بود. جانگ رویانم وقتی با اون چشمای عاشقش به شخصیت اصلی زن نگاه میکرد، من قلبم قیلی ویلی میرفت. انقدر این پسر قشنگ به جیانگ نی نگاه میکرد اما این دختر دهنو باز میکرد کل حسم می پرید…

تو کل این سی و هشت قسمت، یه منفی درست و حسابی نداشتیم. همش سر راه فنگ نیان یه قاتلی پیدا میشد، توی دوقسمت به خاک میرفت و تموم. مغز متفکر ترسناکی که با شخصیت اصلی مقابله مثل کنه و حتی باعث شه مغزش نکششه رو نداشتیم. فان شیانی که صدبرابر از فنگ نیان هوششم بیشتر بود، تو لذت زندگی آخرای سریال کاملا درمونده شده بود. انقدر نقشای منفی اون سریال نابغه بودن! این وسط فقط یه جائوکای بود که اونم بیشتر خاکستری به حساب میومد.

در کل، فیلمنامه سریال جذابه. این سی و هشت قسمت یه روند صعودی داشت که رفته رفته بهتر و بهتر میشد. پره از دیالوگای پرمعنی و شخصیتایی که در عین باهوشی، وقار خاصی داشتن. بیشتر شعرطور حرف میزدن و فضای داستان رو جدی نشون میداد.

از لحاظ کیفیتی یه سریال رده اسه که بهترین کیفیتی که از یه سریال چینی میتونین تصورکنین رو داشت. موسیقی متن و اون تیتراژای هنری آخر و اول سریالم نشون میداد که چه سینماتوگرافی قوی داره. اگه ایرادی باشه، مربوط میشه به نوع فیلمبرداری و دوربینهای استفاده شده که باعث میشد سریال قدیمی بزنه. انگار نه انگار سریال متعلق به 2021 هستش! حس قدیمی تر و نوستالژیک طوری میداد که اتفاقا باعث شده بود فضای داستان جذابتر بشه. این البته ممکنه سلیقه همه نباشه.

پایان سریال باز بود اما آنچنان خمارم نکرد. موردای زیادی موند که بمونه برای فصل دوم، مثل تکمیل انتقام مرگ مادر فنگ نیان، سفر فنگ نیان به منگ شمالی، یادگیریش برای مبارزه با استاد شهر وودی، تصاحب قدرت لیانگ شمالی و در نهایت نتیجه داستان عاشقانه اش با جیانگ نی. هویت مجهول یه سری ادما هم موند که فصل بعد راجع به اونا بفهمیم.

با تمام اینا و این همه موضوع که موند برای فصل دوم، من اصلا تو خماری آخرش گیر نکردم! این حسمم بیشتر به خاطر کمبود یه شخصیت اصلی منفیه که هیجان داستان رو بالاتر ببره. انگار میدونم هرچی بشه فنگ نیان از پسش برمیاد. درحالی که برای فان شیان اینطوری نبود. خیلی وقتا رو دست میخورد.

دلیل مقایسه من با لذت زندگی و اشاره زیادم به اون سریال موقع نوشتن این نقد، فقط بخاطر بازیگرا و نویسنده نیست. اکثر پلات هردوتا داستان یکیه. شخصیت پردازیا مشابه هستش. نوع داستان و حتی اتفاقاتی که برای شخصیت اصلی مرد افتاده شبیه همن. تنها تفاوتشون تو یه سری جزئیاته و فضای داستان. مگرنه حتی همونطور که تو لذت زندگی دنبال قاتل مادر فان شیان بودیم، اینجا هم هستیم. اینجا فنگ نیان یه رفیق داشت که همراهیش میکرد و بعد از دنیا رفتنش زد به دل ماجرا، فان شیانم همینطور فقط به شکل دیوانه وار و هجومی.

اینم اضافه کنم که من با تمام اینا یه چیزی رو راجع به این سریال خیلی دوست داشتم. اونم توجهی بود که به سیاهی لشگرا نشون میدادن. اینکه دونه به دونه سربازای لشگر با ارزشن و گوسفند نیستن هی سرشون رو ببری و به کتفت نباشه. اینکه فنگ نیان و باباش میرفتن دیدن سرباز نابینا و بهش میرسیدن و همیشه کوچکترین کسایی که بهشون کمک کردنم یاد میکردن، خیلی قشنگ بود. اصلا احساس با ارزشی به آدم دست میداد که چقدر انسان و زندگیش با ارزشه. کلا این سریال از لحاظ معنی و مفهومی خیلی پربار بود

یکی از خوشگلترین قسمتای داستانم مربوط به رفتنشون به فرقه شیان هوان بود. پدر چینگ فنگ اصلا خیلی شخصیت پردازی قشنگی داشت. واقعا اون دوسه قسمت بنظرم جزو زیباترین قسمتای داستان بود. اون عشق پاکی که به خانواده اش داشت و غیرتی که سرشون خرج کرد… نامه هایی که از قبل برای دخترش آماده کرده بود و اون بزرگیش توی زندگی مشترکش که عاشقانه زنشو دوست داشت اما میدونست قلب زنش به اون تعلق نداره و جرئت نمیکرد مزاحم خلوت زنش بشه و آزارش بده. غمگین ترین چیزم این بود که جزئن گفتن احساساتش رو نداشت. برای همسرش شراب درست میکرد و حرفاشو روی فنجان شراب مینوشت اما زنش هیچ وقت سراغ اون شرابا نرفت و متوجه احساسات واقعی شوهرش نبود. خودشو غرق عشق کاغذی کرده بود که زیباترین عشقو نذاشت ببینه. این سه قسمت خیلی خیلی قشنگ بود.

شاهزاده دوم لذت زندگی کجا، جائو کای کجا!
اصلا شاهزاده دوم یه هیبت دیگه داشت. با انکه بازیگرشون یکیه اماخدایی شاهزاده دوم یه چیز دیگه بود. جائو کای از اون منفیای دم دستی و معمولیه که اوایل مزاحم شخصیت اصلی مردن تا وقتی که شخصیت منفی اصلی به میدون میاد. ازش خوشم میاد اما بیایم مقایسه کنیم، شاهزاده دوم واقعا یه جذبه خاصی داشت. با اون کفشاش و عادت یست نشینی و انگورخوریش، یه سیاست مدار حرفه ای بود.
تا بیست دیدم. سریال واقعا قشنگیه. کیفیت بالایی داره و زیگراشم خیلی خوبن. یه عاشقانه زیرپوستی داره اما بیشتر داستان راجع به فنگ نیان و کسب تجربه برای رسیدن به مقام فرماندهی ارتش لیانگ شمالیه. بیشتر ما یه مقدمه از داستان شوفنگ نیانی داریم که داره پرورش پیدا میکنه و پدرش داره مسیرو براش باز میکنه و با امتحانای مداوم، اونو برای مسئولیت های بزرگ آماده. با اینکه تو تگ سریال زده ووشیا اما در حقیقت شوئنهوان هستش. یعنی رزمی با جادو جمبله. به شخصه دوست داشتم شخصیت اصلی زن روباه سفید باشه تا جیانگ نی. بنظرم زدی بچه میاد…
داستانش خیلی خوبه اما بخوایم با لذت زندگی که هم داستانی هم از لحاظ بازیگرا مشابهن، مقایسه اش کنیم؛ لذت زندگی خیلی داستانش پرملات تر بود. این نسبت به اون آرومتره. تو لذت زندگی فضا دارکتر، کاراکترا باهوشتر و پلات توییستا بیشتر بود. داستانم سرعت متناسبی داشت. تو اینجا یه سری قسمتا کش اضافی دادن.
تا اینجا ازش خوشم اومده. از قسمت چهارده به بعد داستان افتاده رو دور و جذابیتشو داره نشون میده. خدایی جلوه های ویژه اش دیوونه کننده است…

اونجا که استاد وودانگ قدرتاشو به فنگ نیان انتقال داد، یاد کیمیای روح افتادم…