اونجایی که دای ون داشت جای مارک گو یی روی ترقوه اشو به گوان روی نشون میداد😂😂😭و اونم با دقت میخواست ببینههه:)))

لیانگ دای ون حرص دادی مارو تا به اینجا برسی😭😭😭

اشک بچم گویی رو بالاخره در اورد لیانگ

که قرار نیست بخاطر مخفی کردم احساساتشون حرص بخوریم یا هی توش سو تفاهم پیش بیاد، به موقع معذرت میخوان همو میبخشن حرف میزنن و گاهی سکوت میکنن، شخصیت ها هر کدوم در مرحله اول ساده میان انگار که توی هزاران سریال دیدمشون اما وقتی عمیق شدم برای من که خیلی جذابتر میومدن
اگه دقت کرده باشیم کاملا میتونیم توی رفتار و اخلاق هر دو طرف اینو حدس ببینیم که هم دوست دارن و پسره سعیی بر مخفی کردنش نداره این شاید بخاطر بیماریش باشه
شخصیت پردازی خوبش از زمانی شروع شد که گو یی وارد خونه قدیم اش شد و همخونه هاشو معروفی کرد اینکه خودش دست بکار شد برای معروفی کردن اونا بهمون خیلی برام جالب‌تر بود تا اینکه خودم بخوام بهش پی ببرم اما در طرف دیگه اون لیانگ دای ون هست که دختره و ما همراهش قراره کشفش کنیم و حتی از کشف کردنش خسته هم نشدم هر قسمت به صورت کاملا قابل توجه ای ساده و معمولی به نظر میاد اما کششی که این سریال داره نمیدونم چیه که منو هیمنطور داره همراه خودش میکشونه
صحنه هایی فوق العاده جدی و صحنه هایی خنده دار جوری کنار هم میان که دل آدم رو نمیزنن
نمیدونم میتونم درست حرفمو برسونم یا نه
سکانسی که با خوندن (هی باکا هی) چراغ بالای سرش روشن میشه یک لیستی رو توی ذهن من باز کرد که برای یک شخصیت تیکش میزد منظورم از شخصیت پردازی همین بود چیزی که توی ذهن آدم حک بشه و برگردونه به اون شخص

سکانسهایی ک دای ون به دختره تیکه میندازه و دختر بازم از رو نمیره رو خیلی دوست دارم اصلا نمیدونم بخاطر اینکه این دختره رو خیلی دوست دارم یا نه ولی هر چقدم کنه باشه به پسره بازم کیوتو و بانمک و از اونطرف پسره هم کسیه که اونو پس نمیزنه