دقت کردین ما ایرانی‌ها چقدر اضافه حرف میزنیم برعکس شخصیت اصلی این سریال
بعضیامون طی مکالمات روزانمون چه پشت تلفن چه حضوری
مثلا برای نه گفتن و رد کردن تنها از کلمه ی نه استفاده نمیکنیم
میگیم نه دستتون درد نکنه ممنونم و …
جدیدا این زیاد رو مخمه
داشتم فکر میکردم شاید اگه واضح و بی حاشیه صحبت کنیم هم بد نباشه رک و پوست کنده بی حرف اضافه صحبت کنیم
راحت صحبت کنیم :))

وای چه سریال آرامش بخشیه هرچی قسمتاش جلوتر می‌ره قشنگ‌تر می‌شه. خوشحالم که توی تعطیلات عید دیدمش:)

دلم میخواد با یکی راه برم
با یکی حرف بزنم
با یکی از غذا بخورم
با یکی کتاب بخونم
با یکی فیلم ببینم ک دوسش داشته باشم
دوست دارم دوست داشتن کسی رو حس کنم
و در مورد همه چی باهاش حرف بزنم.
در مورد لذت اهنگ گوش دادن موقع رفتن و برگشتن از سر کار بهم میده.
در مورد فشاری ک سر کار بهم میاد و نمی تونم ناراضیتیم رو پیش کسی بگم
در مورد اینکه میخوام ارشد بخونم بدون اینکه امیدی داشته باشم بتونم برم
در مورد اینکه از وقتی بابا رفته واقعا غمگینم
از اینکه دلم میخواد بدون گیر دادن اینکه یه دختری و عیبه و فلان برم بگردم
و چرا هر چی مینویسم تموم نمیشه؟

سلام . برام جای سواله که چرا این سریالو در آپلود بوی نزاشتید ؟ یعنی من برای دیدنش حتما باید اشتراک بگیرم ؟ خیلی عجیبه . همه سریالها رو میشه دان کرد جز این ؟

یه چیزی که تو این سریال دوست داشتم این بود که نقش اصلی، آخرهفته هاش رو خیلی سالم سپری میکرد. درست برعکس سریال های دیگه!
کره ای ها تا از کار فارغ میشن یا میخوان مثلا یکم به خودشون استراحت بدن یا هر موقع تقی به توقی میخوره برای فرار از مشکلاتشون، میرن سراغ الکل!
ولی تو این سریال کاراکتر اصلی بدون رجوع به الکل، سعی کرد به غم و خستگی و روزمُردگی و ملالش غلبه کنه

اگه حس میکنین روزاتون شبیه به هم شده و توی زندگی گمشدین، تماشا کردنش رو خیلی بهتون توصیه میکنم
(در غیر اینصورت شاید کمی حوصله سر بر باشه)

البته چون رنگ و بوی پاییزی هم داره الآن بهترین فرصته!
من توی یه غروب بارونی قسمت اول رو تماشا کردم و تا شب تمومش کردم… تماشاکردنش در عین اینکه فکرم رو آروم میکرد، به طرز عجیبی باعث میشد عمیق تر فکر کنم… بتونم مجددا دربارهٔ زندگیم تفکر کنم…

یه بخش هایی حس تماشا کردن ولاگ رو می داد…
اینتروی قشنگی هم داشت… در کل تدوینش حس خودمونی و متفاوتی داشت… برام جوری بود که انگار داشتم توی یوتیوب ولاگ می دیدم

یه پارادوکس جالب کشف کردم که شاید برای شما جالب نباشه ولی برای خودم بود:
اون خانمه که روزهٔ سکوت گرفته بود و صداش درنمی اومد، توی واقعیت خوش صداس و خواننده است با اسم Sunwoojunga

داشتم کتاب هیچ کس نامه نمی نویسد رو میخوندم خیلی یهویی یاد این زیبا افتادم :))

خیلی دوسش داشتم

این بچه چرا اینقد لایکش کمه😟

همونطور که گفته بودین بشدت حال خوب کن بود و واسه من اینجوری بود که انگار داشتم تئاتر میدیم و یکمم وایب فعلا بنوش بعدا کار کن رو گرفتم ازش حس و حالش خیلی خوب بود 💕💕

سریال ی حس تعلیق خاصی داره
منو یاد سریالای ژاپنی میندازه