هرچقدر از قشنگی این بگم بازم کمه
لحظه به لحظه این سریال پر از غم مخصوصا قسمت اخر😭ولی واقعا ارزش دیدن داشت
دیدن همچین سریالی واجبه تا شاید یکم به سلامتیمون توجه کنیم
چقدر بازیگرا عالی بودن و تمام صحنه ها طبیعی بود،دلم میخواد بشینم دوباره این سریال ببینم
و اینکه چقدر دلم برای اجوشی کباب شد چقدر سخته از دست دادن کسی که دوستش داری و مجبوری از این به بعد با خاطراتش ادامه بدی💔
خلاصه که این سریال ببینید حتماااا پشیمون نمیشید✌

اینجور داستانا برای من زیادی تلخن. یادآور زمانی هستن که خالم رو از دست دادم و اونم درگیر همین بیماری و نوع دیگه اش بود. دروغگوی بزرگ نازنینم که امسال دیگه قرار نیست ببینمش و دیدارمون تا قیامت باقی مونده، میگفت که چیزیش نیست. حالش خوبه و درد می کشید…

حس این سریال خیلی واقعی بود. خیلی… دقیقه به دیقه اش توقلبم هک میشد و اجازه نمیداد که یه لحظه از اون فکرای گذشته بیام بیرون. تجربه دردناکیه. اونقدر که آرزو میکنم حتی بدترین آدمای روی زمینم دچارش نشن. دیدن کسی که دوسش داری و ذره ذره جلوی روت آب میشه و درد میکشه خیلی سخته.

داستان این سریال از زوجی میگفت که برای بار دوم بدون نگاه کردن به چیزهای فرعی که باعث شده بود از هم دور بشن، دوباره داشتن عشقی رو میچشیدن که از هر حسی پاکتر بود. زیباتر و همین طور پردرد… کسی که پیشمه و امروز ازم چیزی میخواد تا براش درست کنم، شاید فردایی نباشه که بتونه مزه اون چیز رو بچشه یا توانی برای خوردنش. خاله من عاشق سوپای مامانم بود. همیشه ازش تعریف میکرد. مامانم روز اولی که خالم رفت کما براش یکم سوپ درست کرد اما متاسفانه دیگه بیدار نشد که اون رو مزه کنه. خیلی برام سخت بود اون روزا. برای هممون. شش روز جهنمی زندگیم که میدیدم خاله زیبا و نازنینم که بخاط تفاوت سنی کممون مثل یه خواهر بزرگ برام بود،‌ روی یه تخت بدون جواب دراز کشیده. متنفر بودم از ساعتی که انگار تو یه ساعت استپ شده بود و حرکت نمی کرد. از صدای زنگ تلفنی که هربار زنگ میزد تمام تنمون رو میلرزوند که نکنه رفته؟ جهنمی ترین سال تحویلم بود وقتی درست تو روز تولد مامانم، یک فروردین، ساعت یک شب، رفت…

دیدن آجوشی و همرشو حتی پسرشون که به هردری میزدن تا اون بیماری رو کنترل کنن. لحظه هایی که شادی زیباشون با درد درامیخته میشد. رفتن سراغ عجیب ترن چیزایی که تاحالا حتی اسمشونم نشنیده بودی. انجام دادن کارایی که تاحالا به ذهنتون نرسیده بود که روزی انجامش بدین. انگار درحال پریدن برای گرفتن طناب بریده شده ای هستی که هیچ وقت قرار نیست دسست بهش برشه.

تلخ بود اما شیرین. دیدن گرمی خانواده و غذاهایی که نچشیده مزه عشق رو ازشون حس میکردی، مرهم دردا و خاطرات خوب و بد تکرارنشدنی بودن.

خوش ساخت و خیلی مفهومیه. بازیگرای فوق العاده خوبش اتقال حس داستان رو به بهترین شکل ممکن انجام دادن. آهنگاش وحشتناک روی اون نشستن و به داستان رنگ جدیدی دادن.

خلاصه با تموم تلخی و شیذینش، تماشاش برام خیلی لذت بخش بود اما دردش اونقدر زیاد بود که از قسمت هفت هشت رهاش کنم و بقیه قسمتا رو یه جور دیگه ببینم. تجربه واقعیش زیادی برامگرون تموم شده…