مامانم وقتی در مورد عشق و عاشقی صحبتی میشه، میگه عشق واقعیه چیزیه که هیچ وقت دوام ابدی نداره. کسایی که واقعا همو دوست دارن هیچ وقت قرار نیست بهم برسن یا وقتی بهم رسیدن خوشبخت نمیشن. البته چیزی که من بهش دارم چیز دیگه ایه.

برای من عشق واقعی یه احساس مقدسه که فقط یه بار تو زندگی به سراغت میاد و غیر از پاکی و زیبایی چیز دیگه ای نداره. احساسیه که به خاطرش از خودت میگذری و بارها و بارها میشکنی اما نمیخوای آسیبی به حتی به شکل جزئی به اون فرد وارد بشه. میترسی اما میخوای اون ترس فقط تو دل خودت بمونه. میشکنی و درد میکشی اما فقط این درد انگار متعلق به توئه. اون باید زیباترین و بهترینا رو تو دنیا داشته باشه. همین مهمه…

رسیدن یا نرسیدن مسئله کوچیکی نیست. رسیدن به اون فرد انگار هدف تو از زندگی برای وجود داشتنه و نرسیدن به اون کوه آواری که قلبتو میفشره؛ اما عشق واقعی از خود گذشته برای شادی اونی که مال تو شاید یه روزی نشه؛ ولی خنده هاش دنیا دننیا برات می ارزن.

داستان این سریال از دیوانگی عشق دونفر میگفت. یکی که دنبال خوشبختی و شادی برای عشقش میگشت و اون یکی بخاطر اینکه آخرین آرزوی عشقشو برآورده کنه، حاضر بود بهترین بازیگر دنیا بشه. احساساتشون رو مخفی میکردن و بهم عشق میورزیدن بدون اینکه ازش چیزی بگن. درد میکشیدن و پنهانش میکردن تا آسیب جدیتری به فرد مقابلشون نزنن.

کریم میدونست کی از رهاکردن میترسه. از اینکه باری رو دوش اون باشه. مادرش سر همین ولش کرد و رفت. کی هم میدونست که کریم از رهاشدن میترسه. برای اینکه این دوتا احساس رها شدن و رها کردن رو احساس نکنن، وارد یه بازی شدن که قلب همدیگه رو تسکین بدن. بهم بگن که حالشون خوبه با اینکه غمگینتر از غمگین بودن…

وقتی مادر کی اومد سراغش، اون فهمید که کریم همه چیزو میدونه. کریم هم وقتی کی رو پیدا کرد متوجه این شد اما اون دوتا انگار یه قرار ذهنی و قلبی باهم گذاشتن که چیزی نگن. کی و کریمی باشن که غیر خودشون کسی تو دنیا وجود نداره. لحظات آخر رو با هم سپری کنن و احساسات مهر شده خودشون رو نشون بدن. مثل یه خانواده واقعی زندگی کنن و در نهایت اگه قرار بر رفتنی باشی، تو خونه و کنار هم خداحافظی بکنن.

ما در این بین، جدای داستانی که از عشق دیوانه وار این دوتا به هم میدیدیم، با کاراکترای متفاوت یگه ای آشنا میشدیم که آروم آروم تحت تاثیر داستان عشق کی و کریم، چیزایی یادمیگرفتن، از دست میدادن و به دست میاوردن. درداشون رو با هم شریک میشدن و به هم ضربه میزدن. میبخشیدن و احساس گناه میکردن. عشقو برای بار دگه تجربه میکردم یا شهامت دوباره اونو خواستن رو بدست میاوردن.

کی و کریم موج همیشه درجریانی بودن که حتی اگه دیده هم نمیشدن، تاثیری که توی دنیا گذاشته بودن رو با قلبت میتونستی کاملا حس کنی. موسیقی که اونا نوشته بودن، با قلباشون نوشته شده بود. برای همین بود که موسیقیشون زنده بود و حس زنده بودن اونا رو هم در وجود بقیه زنده میکرد. توی این دنیا کی ای نبود. کریم هنوز به دریا نگاه میکرد و منتظر بود که روزی به اون طرف اون بره و عزیزانش رو ببینه. دوباره کی رو ببینه و اینبار عشقش به سرانجام برسه. نمیتونست خودشو از این دنیا به زور جدا کنه. چطور میتونه وقت کی اینقدر برای نگه داشتن اون توی این دنیا تقلا میکرد؟