این سریال نشون میده که وقتی یه نویسنده کارش درست باشه، کارگردان همکارش باهاش درست راه بیاد و همه فن حریف باشه، تیم انتخاب بازیگرا حرفه ای باشن، نتیجه میشه یه شاهکار قندعسل که جذابیتش یه قسمتم کم نمیشه و قسمت به قسمت بیشتر تورو عاشق خودش میکنه!

داستان ما راجب یه پرونده و یه قتل بود که آروم آروم گسترده و گسترده تر شد. ابعاد بزرگتری پیدا رد و جذابترین نکته این داستان این بود که نویسنده از کوچکترین جزئیاتی صرفنظر نمیکرد! من حتی یادم رفته بود که شی موک برای گرفتن قاتل دوماه وقت خواسته، اما نویسنده سعی کرد یجوری اتفاقات داستانش رو رقم بزنه که حتی شی موک بتونه این قسمت داستانم برسه و پرونده رو تو موعد مقررش حل کنه!

فیلمنامه خیلی تمیزی داشت. باعث میش بازها به افراد مختلف شک کنی و هی این شکت تغییر پیدا کنه و باز دوباره قوی بشه. اما جذابترین قسمت داستان غیر از فیلمنامه فوق العاده زیباش، شخصیت پردازیش بود.

دنیای این سریال توی دنیایی رخ نمیده که آدما یا سیاهن یا سفید. یه تخته سیاه بزرگ نیستش که با نصف کردنش بتونی خوب و ها بدها رو جداگانه روش بنویسی. این دنیا، خیلی شبیه دنیای واقعی بود که ما داریم توش زندگی میکنیم. آدما خاکستری بودن. پلیس حتی اگه فاسد بود، یه شرمی بخاطر همکاراش داشت. دادستان اگه ظالم بود، اگه قاتل بود، اگه کثیف بود، بازم شرافت شغلشو حس میکرد و حتی شاید بهش احترام میذاشت. رابطه های دوستانه، همکاری که داشتن، جنس واقعیت رو داشتن. اینطوری نبودش که حالا یه زن و مرد کنار هم وایتادن حتما رابطشون عاشانه و خاصه. این سریال انواع و اقسام احساسات رو به نمایش گذاشت اونم از دید کسی که نمی دونست احساسات چین!

شی موک احساساتشو از دست داده بود. این چیزی بودش که خودش فکر میرد. اما تمام احساساتش درست یه گوشه ذهنش هک شده بودن و اونقدر این حجمه احساسات زیاد بود که باعث میشد بعضی مواقع از پا دربیاد. من اون قستای اول کهمیخواست آب بخوره غش کرد و کسی نبود حواسش بهش باشه، خودش یکم دیگه پاشد زمینم چون آب ریخته بود روش تمیز کرد، قلبم آتیش گرفت. چقدر این بچه تنها بود…

داستان آروم آروم شی موک ر پورش میده. کوچک و بزرگ لبخندا وحتی عصبانیتاشو به رخ میکشه. از عدالت واقعی حرف میزنه اما شعاری نمیکه. میزاره شخصیتا رو با عمق وجودتون بشناسین و قضاوتشون کنین. درموردشون فکرکنین. کی درست بود و کی غلط؟ چی ارزشش رو داشت و نداشت؟ آیا همه چیز درست بود و اونی که پیش نرفت غلط؟ نویسنده و ارگردان انگار بهت میگن بشین و فکرکن و بعد خودت برای بد و خوب بودنشون تصمیم بگیر. برای همینم داستانش نیاز به تفکری بود که باعث میشد یکم با فاصله ببینی و زیاد پشت سرهم نگاش نکنی. این نقطه ضعف البته ه نیست و یجور نقطه قوته! داستانی بسازی که بارها باید ببینیش و حرفای کاراکترا رو بشنوی تا ماهیت کلیشون رو بفهمی. همچین فیلمنامه هایی خیلی کم پیدا میشن. مخصوصا تو بخش جنایی. من بارها شده سریال جنایی معمایی دیدم که بعد تماشا راحت حذفش کردم. چون اینطوری بودم که، خب قاتلو گرفتن و منم فهمیدم کیه چرا دیگه دوباره ببینمش. حتی اگه اون سریال واقعا فوق العاده باشه بعد دیدن حذف شده.

این سریال میره جزو اون سریالای جناییم که واقعا زیباییشون خاصه. تکرارنشدنیه. قابل تامله. نمیگم اسماشون رو چون ممکنه سوتفاهمایی بخاطرش بوجود بیاد و بحثی بشه.

درکل:
سریال فیلمنامه تمیزی داره که بنظر من هیچ باگی نداشت! نویسنده کوچیکترین جزئیات رو یادش بود و بهشون اشاره میکرد. ریز و بم داستان دستش بود و از اونا نبودش که بشینه داستانو شروع بکنه حالا اینطوری پیش بره تا الله بختکی ببینه آخرش چی میشه! خیلی نویسنده این مدلی داریما! تو خیلی سریالا هم مطمئنا متوجه شدین. یهو یه فاز عشقولانس برمیدارن یا مثلا آخرشو میزنن ناکار میکنن. بنظرم نویسنده ای حرفه ای هستش که از اول چهارچوب داستانش رو مشخص کرده باشه! همچین نویسنده ای طرح داستانش رو تو ذهنش مینوسه بعد میارتش روی کاغذ. میدونه از اول تا آخرش باید درمورد چی حرف بزنه و براساس همون پیش میره. همچین نویسنده های منظمی خیلی کم پیدا میشن. وسواس کاریشونم خیلی زیاد =ه و درنتیجه کاراشون میشه داستانای تمیزی که به هرنکته و پیامی اشاره میکنن و حرفای زیادی رو هم برای فکرکردن باقی میذارن!

موسیقی سریال واقعا زیبا بود. کم سریالی از کیدراما دیدم که موسیقی متنش به خود سریال نخوره. انقدر تو این صعنت به موسیقی متن و OST هاش اهمیت میدن. مخصوصا این سریالای شبکه های کابلی. اینا خدایی از این بابت من تاحالا بد ازشون ندیدم. شبکه های اصلی تلوزینیشون نه زیاد. به بودجه ای که رو سریاله میذارن بستگی داره. به هحال از بحث خارج نشیم، موسیقی متن زیبایی داشت که به داستانش مینشست.

عاشقانه نداشت اما دوباره میگم:«این سریال انواع و اقسام احساسات رو به نمایش گذاشت اونم از دید کسی که نمی دونست احساسات چین!»

سریالی هستش که میتونین به راحتی بشینین و فارغ از سال پخشش ببینینش و از دیدنش لذت کامل رو ببرین. من اصلا یادم رفته بود سریالی که میبینم مال شیش هفت سال پیشه! بنظرم این سریالای 2017 خیلی مظلوم واقع شدن. از این سال بیشتر از 2016 که سال درخشانیه، سریالایی دیدم که به دلم نشستن و محو زیباییشون شدم. سال مظلومیه کلا.

این سریال باعث شد با دوتا بازیگر فوق العاده آشنا بشم. به دونا و جو سونگ وو. از به دونا من قبلا یه سریال دیده بودم اما این سریال واقعا باعث شد که به بازیگری فوق العاده اش ایمان بیارم. قبلا افسانه سیزینیف رو هم در حال پخش تا چهار قسمت دیده بودم که وقت نشد ادامه بدم. چقدر این دوتا بازیشون زیبا بود! شی موک کاراکتری بود که احساسات نداشت اما زمانایی که اون احساسات رو نشون میداد فوق العاده بودن. هنوزم محو زیبایی قسمتی هستم که مراسم ترحیم دادستان یونگ بود و اونطوری اومد و داد زد… اون سکانس زیادی جذابه…