این سریال عالی بود

قسمت ۶ ام نمیفهمم کجای کنار هم خوابیدن خواهر و برادر اشکال داره چرا اینجوری واکنش نشون میدن؟منشیه میگه خواهر برادرم باشید چه فکری کردی که یه اتاق گرفتی؟!یعنی خواهر برادر برن مسافرت باید دوتا اتاق بگیرن؟!😐عرف اونا از مام سختگیر تره

عالی مطلق ❤❤❤
به عنوان یک کیدرامایی با ۱۴ سال سابقه یکی از زیباترین و با احساس ترین سریالهایی که دیدم
بازم هر از گاهی یادش می کنم و دوباره می بینمش ❤❤

سلام
خسته نباشید
قسمت 3 رو نمیشه دانکرد از اپلود بوی
میشه لینکشو دوباره بذارید؟

بسم تعالی
شروع می کنیم بخاطر بانو سونگ هه کیو 🤲🏼🤍

با دیدن این سریال تو این زمان واااقعا میبینم که چقدر کره از لحاظ ساخت سریال پیشرفت کرده،میگین زمان خودش واقعا ترکونده ولی من اصلا از کارگردانی سریال و مدل بازیا خوشم نیومد یه صحنه های اقراق امیزی هم داشت بعضی جاهاش ،فقط اون دختره که اسمش هی سان بود بازیش طبیعی تر بود😅 شاید اگه همون زمان میدیدم عاشقش میشدم ولی الان نههه

❕سریالی که دوباره منو وادار به گفتن کلمه woooooooow کرد.
❕سریالی که لبخند بناگوشی حتی با فکرکردن بهش رو لبام نشوند.
❕سریالی که عطش یه “فقط قسمت دیگه” رو تو وجودم شعله‌ور کرد
❕سریالی که ارزش این همه تعریفی رو که ازش شنیده بودم،داشت‌.
اول یه خورده تعریف کنم از شخصیت پردازی پرفکت و قرارگرفتن هر بازیگر درست تو نقشش.
*جو این سانگ* اوپا که قبلا منو محصور قد و قیافه اش کرده بود با دیدن اولین سریال ازش محصور بازیگری فوق العاده ش هم شدم.
لعنتی جذاب میمیک صورتش بی نظیر بود در همه حالت ها؛چه بغض میکرد،چه گریه میکرد،چه میخندید و چه عصبانی میشد😍
در توصیفش فقط میشه گفت مرسی که واژه جذاب رو برامون معنی کردی کت قرمزی تودل برو🤍
بچه ام کلی سختی کشیده بود و واقعا اعصاب پولادین داشت؛همه از یه طرف در حال تهدید کردنش بودن و یه نمیذاشتن یه روز خدا هم آب خوش از گلوش پایین بره؛اون آروم و من اینجا عوضش قروقاطی میکردم🤦‍♀️طوری که بعد سریال یه دور اتصالاتم رو چک کردم😂
*سونگ هه کیو* دلبر هم که کم کسی پیدا میشه نشناسدش و از بی‌نقص بودنش ندونه.اینجا نقش یه دختر نابینا و البته افسرده رو به بهترین شکل ممکن اجرا کرد و یه بار دیگه منو به تحسین وادار.
چه عشق سافت و پشمکی بینشون جریان داشت.اصلا تو هر بار صحنه های عاشقانه انگار به من یه چیزی تزریق میشد که سرتاپا لذت میشدم از این عشق زنگوله ای شون.🔔
و اما چه لذتی داشت دیدن یکی از کراش‌های اولم(*کیم بوم* جوجه🐣) اونم در هیبت یه آدم وفادار و فداکار که دم‌به‌دقیقه هم از اون لبخندهای‌مکش‌مرگ‌مایی میزد😭
و دختر بااستعدادم *ایونجی* کوشولو رو از یاد نبریم که به‌عنوان نقش مکمل انتخاب خیلی‌خوبی بود.
نمی دونم چرا نتونستم از “موچئول” متنفر بشم برعکس خیلی هم عاشقش شدم؛نمیدونم عاشق صداش شدم یا استایلش؟شایدم اون حجم از عاشق بودنش؟؟و معلوم شد که حقم داشتم.🤷‍♀️
و اما خود سریالمون که بدون داشتن ژانر هیجان انگیز از بقیه‌ی سریال های دارای این ژانر ۶ به ۰ جلوتر و هیجانی تر بود؛نمیدوم چرا هیچی درست پیش نمیرفت و من در حال گفتن “اه گندش بزنن” با سرعت ۵ بار در دقیقه بودم.😒
از اسم سریال غمش معلومه یا بیشتر بگم از تم سرد و رنج و ناراحتی که فقط رومنس داستان تونسته بود یکم از تلخیشو بگیره و چه اشکایی که واسه این سریال از چشام خودبه خود جاری شد…
چرا سریال‌هایی که تم زمستون دارن انقدر غمگین ان؟؟
آخرا هم قلبم داشت تو دهنم میزد که نکنه sad end تموم شه و من بمونم و غم هضمش.
و امان از ost های قشنگ و هماهنگ با سریال که یه دورم با خوندن معنیشون گریه ام میگرفت😅
دیالوگ برتر سریال از نظرم:

سریال خیلی خوب و البته متفاوت و یه جورایی عجیب بود برام. با بقیه ی سریال های کره ای متفاوته.
شخصیت بد مطلق نداریم و خاکستری ان اکثرا. زوج های سریال خیلی بهم میان و بازیگرا هم خوب بازی کردن. کل سریال یه حس عجیبی به آدم میده که نمیتونم دقیق توصیفش کنم…یه چیزی مثل حس آرامش.
به نظرم حتما ارزش دیدن داره. خیلی هم آموزنده ست…