داشتم تو مای دراما لیست میگشتم، این سریالو پیدا کردم که از قضا امتیازش نه تنها ۸.۹ بود، برومنسم زیرش زده بودن و به شدت کامنتای مثبتیم داشت. من سریال تایوانی زیاد ندیدم. البته برای من سالای تایوانی با چینی تفاوت زیادی ندارن. زبانشون که یکیه. اکثر بازیگرای تایوانی معروفم الان تو چین مشغولن و کاراشون زیاده. بقیه چیزاشونم عین همه جز قوانینیشون که تایوان آزادتره نسبتا و سختگیری های چین رو توی تولید محتوا نداره.

اول بگم که با یه انتظار پایین شروعش کردم اما واقعا انقدر داستان کارشده و جذاب بود که کل دوازده قسمت رو تو یه روز تموم کردم. فیلمنامه تمیزی داشت که به کوچکترین نکاتم اشاره میکرد و کلا نویسنده اش به شدت جزئی نگر و توانا توی پردازش شخصیت های داستان بود. یی یونگ شخصیت خاصی داشت. اون یه نابغه مثل شرلوک هلمز نبود که بتونه مو رو از ماست بکشه بیرون. اون یه پسرناخلف نیمه بزهکار بود که یه درصدم عقل تو اون کله پوکش نداشت XD یه پسربچه با یه قیافه شبیه خلافکارا و مدل موهای من درآوردی که مامانش رو کلش پیاده میکرد اما جرئت این رو نداشت که مدل موهاشو تغییر بده. با تمام کله خریش، قلب مهربونی داشت. با اینکه اعتراف نمیکرد؛ اما تحمل دیدن عذاب دیگران رو نداشت. البته بعضی مواقع کمکاش به درد عمه نداشته اش میخورد انقدر بی اعصاب میخواست هرچه زودتر قضیه رو فیصله بده…

یی یونگ طی داستان تغییرات زیادی کرد. رشد شخصیت پردازی مثبتش بود که باعث شد یی یونگ بی اعصاب اوایل، تبدیل به فردی بشه که مشتاقانه و با دقت سعی میکنه مردم رو به کمک دوستاش نجات بده. یکی از قشنگترین اکیپا رو این سریال داشت. چویینگ عالی بود. تو اینجور داستانا من زیاد دیدم که یه افسر پلیس وارد داستان میشه و بهجای باورکردن شخصیت اصلی مرد، تا یه مدت عذابش میده اما چویینگ اینطوری نبود. با اینکه شک داشت اما شروع به همراهیی یی یونگ کرد و شخصیتش اصلا رو اعصاب نبود هیچ، انگار یه خواهر بزرگ مهربون بود که همیشه پشتته و هوات رو داره.

گوانگ ین، پسری که بخاطر یه پوزخند نصف سال آب خوش از گلوش پایین نمیرفت، همسایه پسری شد که زمان مدرسه عذابش میداد. قدرت نوشته های یی یونگ بود که باعث اون ماجرای جذاب اعتراف قلب انگشتی بچم و بهم گره خوردن این دوتا شد. اول از سر کنجکاویهش نزدیک میشد. بعدش این دوتا یجوری باهم صمیمی شده بودن که نه تنها تا یه مدت یی یونگ با این بچه میخوابید (خوابیدن عادی)، گوانگ ین کل رژیم غذایی آقا رو هم از بر بود…

این پسر خیلی تنها بود. با اینکه همیشه آدمای زیادی کنارش بودن و سعی میکردن خودشون رو بهش بچسبونن؛ اما این پسر یه دوست واقعی نداشت. نقاشی های یی یونگ براش معنی زیادی داشتن. انگار اونم با این نقاشیا حس زندگی پیدا میکرد. رابطه این دوتا آروم آروم پر و بال گرفت و یکی از خوشگلترین برومنسا رو به نمایش گذاشت.یکی از خوشگلترین جاهاش بنظرم اون عروسک آویزی بود که یی یونگ برای گوانگ ین از دستگاه بازی برد و بهش داد و این بچه هم از کیفش آویزون میکرد بود. یعنی بچم بدون اون هیچ جا نمیرفت. ای خدا تو چرا انقدر گوگولی بودی لعنتی؟؟؟؟

تو این سرل شیش تا پرونده بررسی شد اما این پرونده ها، پرونده های عادی نبودن. قدرتی که یی یونگ داشت، چیزی نبود که بعد تصادف بدست آورده باشدش یا مربوط به دیدن ارواح باشه. یی یونگ روح ها رو نمیدید. اون عقده های قلبی آدما رو میدید که با گذشت زمان، زنده شده بودن و حالا دنبال خواسته های خودشون، پیش یی یونگ اومده بودن. پس اینجا دیگه ما یه سری روح نداشتیم بریم دنبال دلیل مرگشون. عقده ها شکلای متفاوت و داستان های متفاوتی داشتن که باعث میشد پلاتای مختلف داستانی داشته باشیم. حل یه عقده میتونست از یه مرگ جلوگیری کنه، هویت یه فرد رو شناسایی کنه، راز چندین ساله رو فاش کنه و در نهایت، فرد خطاکاری رو مجازات کنه!

مهمترین نکته راجع به این داستانا، توانایی فوق العاده نویسنده توی جزنگری و پرداختن به دونه به دونه شخصیتا بود. نویسنده تک به تک شخصیتا رو به درستی پردازش کرده بود. بازیگرا عالی این نقشا رو درآورده بودن. یعنی قشنگ به معنی کامل میشه گفت همشون داشتن نقشاشاون رو زندگی میکردن. چه اصلیا و چه فرعیا. احساسات تک به تکشون رو احساس میکردی و جزترین نکات زندگیشونم از بر میشدی. نویسنده نمیومد داستانی رو کش بده. به اندازه برای هرکدوم با توجه به پتانسیلی که دشتن وقت میذاشت و بهشون رسیدگی میکرد. اگه سوالی تو قسمت شیش برات پیش میومد، مطمئنا جوابت رو تو. یکی دوقسمت آینده بهت میداد. خلاصه با تموم شدن هر پرونده، قضیه به طور کامل تموم نمیشد و مخاطبو ول نمیکرد و به سوالاتش جواب میداد.

ویژگی مثبت دیگه این سریال، گریمش بود. گریما برای کاراکترای عقده های روحی عالی بود. شاید برای سه پرونده اول آنچنان حس نشه اما کافیه شما به پرونده چهارم و دختر عروسکی برسین. این دختر کاملا عین یه عروسک واقعی گریم شده بود. شکل چشاش، رنگ پوستش، دستاش و حتی موهاش، انگار متعلق به یه عروسک واقعی بودن. انگار نه انگار یه نفر این نقشو بازی کرده واقعا انگار یه عروسک بود! اصلا زامبی شیرسنگی خودش یا مرد علامت عابر پیاده، اون دوقلوها که تهش بودن. خدایی خیلی خاص بودن.

جلوه های ویژه خوبی داشت. عالی عالی نبود اما به عنوان یهدسریال آسیایی واقعا قشنگ بود و معلوم بود روش سرمایه گذاری خوبی کردن. اینو از کیفیت داستان و تدوین تمیزشم میشد متوجه بشی. مخصوصا فیلمبرداریش که یکی از قشنگترین صحنه ها رو برای بیننده میساخت. یه جورایی از لحاظ کیفی بیشتر د سریالای کره ای افتاده بودم. وایب اونا رو میداد. یه جورایی انگار شبیه سریالای کره ای ساخته شده بود اما چیزی که متفاوتش میکرد، نبود افکتای خاص برای سکانسای کمدی بود. این سریال کمدی نابود عالی داشت اما دیگه صدای گربه و شیر و مار و پلنگ تو اینجور مواقع در نمیوردن. یه جاهاییش رسما زمینو گاز میزدم خیلی کمدیش خوب بود.

در کل،
یه سریال با یه فیلمنامه دقیق و شخصیت پردازی عمیقه. برومنسش خیلی بالاست و حتی آخر سریال یه تنفس مصنوعی هم اون وسط داریم 🙂
عاشقانه دنیست. روابط این سه نفر دوستانه است. یجورایی رابشون شبیه سریال مهمانه.
از لحاظ کیفی خیل خوش ساخته و بازیگراش به شدت عالی عمل کردن. این پسرا فوق العاده بودن!

مثلا رفته بودن تعقیب اون بچه دزده. گوانگ ین بچم اصلا تو باغ نبود. بچم انگار تو عمرش یه دوست درست و حسابیم نداشته. اصلا انگار رفته بودن سر قرار.
یعنی عاشق این بودم که میگفت این پرت و پلاها چیه ملت الکی پولشون رو حروم میکنن. بعد از همه بیشتر خوش میگذروند. قیافه عاقل اندر سفیهانه یی یونگ خدا بود. رابطه این دوتا و برومنسشون خیلی خوشگله. تیم سه نفر خلشونم که نگم. چرا دوازده قسمتی لعنتی؟