آیائو کلا خیلی بالغ بود. چن مای دونگ یه سری خصلتای منفی داره. مثلا وقتی از کوره درمیره هیچی حالیش نیست. مغزش انگار از کار میوفته و هر از گاهی یه حرفایی میزنه که درست نیستن.

یه ذره هم خودخواهه. با اینکه خیلی با جیه راه میاد و میگه همه جوره قبولت داره اما در عمل سعی میکنه یه کارایی بکنه که جیه ماندگار بشه. تو نانپینگ بمونه. آیائو اینطوری نبود. خودشم میگفت که چرا باید زنا بخاطر مردا از خودشون بگذرن؟ با اینکه با دختره رسما لاس میزدن اما درنهایت رهاش کرد تا خودش انتخاب کنه از زندگی چی میخواد. این فشارای گاه بیگاه چن مای دونگ باعث شده جیه یکمم رو چیزی که میخواد اصرار بچگانه بکنه.

این یکم فاصله بینشون بنظرم بهترین تصمیم بود. جیه هم کلا این آخرین روزای بودنش تو نانپینگ به شک افتاده بود که بره شانگهای یا نه که با یه فرصت کوچیک و تذکر ساده سریع تصمیم خودشو گرفت.

جیه خودخواهه. اینو قبول دارم اما خودخواهه تا از خودش محافظت کنه. خودشو پشت یه نقاب از خودخواهی و اعتماد به نفس کاذب مخفی کرده اما کافیه یه ذره پا رو نقطه ضعفش بذاری تا سریع واکنش نشون بده و بهش بربخوره.

این دختر خیلی روی معلولیتش و دیدی که دیگران بهش دارن حساسه. هی به مای دونگ میگه من شانگهای رو بیشتر دوست دارم و خب این پسر مصممه که اینو تغییر بده. ببینید برخلاف چیزی که بعضیا گفتن، من تقصیر رو کامل تقصیر جیه نمیندازم و اونو بی تقصیر هم نمیدونم؛ اما مای دونگم تو این فاصله سه ماهه میتونست سمت یکی دیگه بره و حتی با دونستن اینکه جیه هر بار بهش میگه میخوام برگردم شانگهای دست ازش برداره. فقط این پسرم انگار یه اطمینانی داره که میتونم کاری بکنم اینجا بمونه. من و بیشتر از شانگهای بخواد که خب طرز فکر درستی نیست. نه به خاطر اینکه به جیه و اینکه چی میخواد توجهی نمیکنه. به خاطر اینکه دقت نمیکنه چرا جیه اینقدر شانگهای رو دوست داره.

جیه شانگهای رو بخاطر این دوست داره که یه شهر بزرگه. مردم نمیشناسنش. کسی نمیدونه پاش چه آسیبی دیده و به معلولیتش توجهی نشون نمیدن. جایی هستش که رقابت مهمه و آدما به اینکه تو چه وضعیتی هستی توجهی نمیکنن. کافیه تا سریع و خوش سروزبون باشی تا بتونی به جایی که میخوای برسی؛ اما تو نانپینگ صغیر و کبیر این دخترو میشناسن. وقتی میدوه در مورد پاش حرف میزنن. خیلی برای این دختر مسئله پاش اهمیت داره. درسته نسبت به دورانی که دبیرستانی بود خیلی فرق کرده اما هنوزم همون جیه درونگرا و ساکته که میرفت تو دستشویی خودشو قایم میکرد تا ملت اونو نبینن. نمیخواد بار اضافی رو دوش بقیه باشه و برای همین داره باز و راحت رفتار میکنه. سر همین شانگهای رو دوست داره.

چن مای دونگ باید به این دختر بفهمونه که پاش معضل نیست. نباید ازش خجالت بکشه و نسبت به احساسی که افراد مختلف بهش دارن محتاطانه برخورد کنه. تازه اینم باید در نظر گرفت که جیه رابطه قبلیشو درست تموم نکرده که وارد یه رابطه جدید شدو مطمئنا بعد جدایی بدی که داشت نسبت به قرار گذاشتن با کس دیگه ای محتاط تره.

سه سال با جی تونگ قرار گذاشت. خودش قدم جلو برداشت تا رابطشون رو رسمی کنه اما تا اینکارو کرد پسره در رفت. طوری با جیه حرف میزنه که انگار معلولیتش جرمه. انگار فقط صورت جیه رو میبینه و نسبت به پاش اینطوریه که این دختر یه طاووسه که طاووسم با اون همه زیبایی یه ایرادی داره و اونم پاهای زشتشه. از رفتار و حرفاش خب هر کسی باشه میفهمه چطوری با ترحم و حتی تحقیر به جیه نگاه میکنه.

این دختر واقعا از این رابطه آسیب جدی روحی دیده و از اینکه همچین رابطه رسمی با مای دونگ داشته باشه میترسه. انگار اینطوری میتونن باهم بگن و بخندن اما برن تو دنیای واقعی همه چیزغیرممکن میشه و نمیتونن باهم باشن. تفاوتشون این اجازه رو نمیده.

پس جیه میشه گفت یه دختر ترسوئه که فقط نیاز به یه محرک داره تا این ترسو کنار بزنه. یه ترس قویتر یا یه چیزی که بتونه بهش اطمینان خاطر بده که قرار نیست ترک و تحقیرش کنن. پسش بزنن و بد بهش نگاه کنن.