چرا توی این ژانر هیچ سریالی به خوبی این پیدا نمیشه خب…
چرا انقدر خوبی لعنتی…
از دستم در رفته چند بار دیدمش…
شاید سالی یکی دوبار دیده باشمش…
ازجمله سریال هایی که عاشقانه نداره ولی کاراکتر های سریال جوری جونشون به جون هم وصله که آدم با تمام وجود حسش میکنه

خدا وکیلی ده سال پیر شدم و هیفده بار هم سکته زدم تا این سریال و تموم کردم!!!!!!!!! هیچجوره نمیشد سریال و حدس زد!!!!!!!!!!!!!!! نمیدونم خوشالم از اینکه دیدمش یا ناراحتم! فقط دیگه عمرا برم سمت همچین سریالی 😂 دیگه تامام شدددد!!!

چقدر من اون شمن که دوست هاپیونگ بودو دوست داشتم🥲
تف تو ذاتت پاااارک ایلللل دوووو😤

پااارک اییل دووووو👺🤣
تنها چیزی که از تابستون تا الان از سریال خوب یادم مونده😌
آقا من عاشق این سریالم بعد کنکور میرم برای ریواچششش …

نمیدونم برای بار چندم دارم این سریال رو نگاه میکنم ولی ارزو دارم کاش حافظه ام پاک بشه و دوباره بتونم ببینمش ولی هیچ وقت یادم نمیره که قسمت اخرش رو اخر شب با گریه تموم کردم سعی داشتم جلوی گریه ام رو بگیرم که کسی رو بیدار نکنم و اشکهام بند نمیومد و تا مدتها فکرم درگیرش بود. سریال های کره ای زیادی دیدم ولی خیلی کم پیش اومده که مثل این سریال تاثیرگذار بوده باشند و منو به فکر فرو ببرند. از سریالهای “فرزندان هیچ کس” و “گم شده” هم خیلی خوشم اومد و واقعا جای تامل داشتند ولی هنوزم بعد این سالها و کلی سریال که دیدم هیچ کدوم به اندازه این سریال جذبم نکردن ای کاش فصل دوم داشت و باید دست کارگران و مغز نویسنده رو برای همچین ایده ای بوسید! راستش سریال های کره ای جدید اونقدر به سمت عاشقانه پیش رفتند و سوژه ها تکراری شده که کم پیش میاد سریال جذابی پیدا کنی و من خودم چون عاشق چیزای دارک و مرموزم خیلی از این خوشم اومد و جز سریالای بود که خطاهای کمتری در فیلم نامه داشت تقریبا به همه سوالات پاسخ داده شد و چرخش داستانی و اینکه تو هر بخش داستان در مورد انتخابت برای اینکه پارک ایل دو دقیقا کیه به شک میفتادی خیلی جالب بود و داستان افت نداشت حتی توی قسمت پونزدهم با اینکه پذیرفتی که کشیش شیطانه ولی توی قسمت اخر، داستان دوباره چرخید و بهت تلنگر میزد و غیر قابل پیش بینی بودنش یکی از بهترین نقاط قوت بود. نکته برتر بعدی از نظرم انتخاب بازیگرها و فضای داستان بود بازیگرها انگار برای این نقش ساخته شده بودند و کاملا با نقش عجین شده بودند و نمیتونم به بازی هیچ کدوم خرده بگیرم و برخلاف اکثر مواقع که سریالهای کره ای تجمل گرایی رو تبلیغ میکنن این سریال خیلی از نظر شخصیت و فضا به واقعیت نزدیک بود و حس همزاد پنداری قویی داشت. برخلاف عاشقانه نبودن که الان یک امتیاز محسوب میشه توی کارهای کره ای برمنس و روابط بین سه کارکتر اصلی داستان قشنگتر از هر عاشقانه ای بود که دیدم اینکه درد مشترک همدیگه رو درک میکردن سعی میکردن حال همدیگه رو خوب کنن و در مواقع خاص حتی حاظر بودن از جون خودشون برای همدیگه مایه بزارن توصیف قشنگ و خالص انسانیت و عشق بود از اهنگ های سریالم که دیگه چیزی نگم که‌ واقعا زیبا بودن و متنشون برازنده داستان و کارکتر ها بود و مهم ترین بخش داستان پیامی بود که سریال میخواست به مخاطب برسونه و به بهترین نحو تونست در ذهن مخاطب جایگذاریش کنه. “همه یه تاریکی درونشون دارن ، وقتی تو اون تاریکی قدم می زنی تبدیل به شیطان می شی” این جمله زیبا کاملا مفهوم رو میرسونه و نشون میده که انسانها اگر مواظب بخش تاریک وجودشون نباشند میتونن خطرناک ترین موجود دنیا بشند که شر رو از زاویه جالبی به تصویر کشید. در کل اگر تا به حال سراغش نرفتید بدونید که قراره مثل یه بیماری مسری در درونتون نفوذ کنه و با… Read more »

او اس تی های این سریال>>>>>>

چقدر خلقیات و شخصیت هاپیونگ رو دوست داشتم، واقعا کاراکترش خاص و به یادموندنی بود. یه وایب آرامش و اطمینان اطرافش داشت و واقعی به نظر می‌رسید.
خیلی وقت بود سریالی با کاراکترای زنده و عمیق ندیده بودم. سریالای جدید قشنگ هستن و از خیلی لحاظا پیشرفت کردن ولی انگار یه چیزیشون کم شده. چیزی که منو وادار به دیدن سریالای کره می‌کنه… امیدوارم صنعت سرگرمی کره خودشو همرنگ رسانه‌ی جهانی نکنه و سبک و سیاق خودشو از دست نده.
کاراکترهای سریال‌های جدید سرشار از روانشناسی زرد و مسائل ترند روز توی دنیا شدن و انگار دیگه واقعی نیستن فقط وسیله‌ی به بازی گرفتن ذهن مخاطب تو دستای نویسندن در جهتی که نویسنده می خواد و برای دیده شدن و پذیرفته شدن، اینطوری دیگه جذاب نمیشه(=